Britse mijnwerkers en homo-activisten streden samen tegen Margaret Thatcher. Pas nu is daar de film ‘Pride’ over gemaakt.
Scenarist Stephen Beresford had de hoop al bijna opgegeven. Twintig jaar liep de Brit bij producenten te leuren met het op feiten gebaseerde verhaal over stakende mijnwerkers in 1984 die steun kregen uit een totaal onverwachte hoek: een groep jonge homoactivisten uit Londen. Het antwoord van filmproducenten was telkens: 'Nee, bedankt'. Toen een producent Beresford vier jaar geleden na een lange vergadering vroeg of er een verhaal was dat hij altijd al wilde schrijven, antwoordde hij : „Er is dat ene verhaal, maar dat gaat niemand ooit maken."
Het resultaat was Pride, dat afgelopen voorjaar op het filmfestival in Cannes de Queer Palm in de wacht sleepte voor beste homofilm. „Waarschijnlijk vreesden de meeste producenten dat het een niche-film zou worden, alleen maar interessant voor homo's en lesbiennes", zegt Beresford in een hotel in Londen waar hij samen met regisseur Matthew Warchus de pers te woord staat. „En dan is het ook nog eens een geëngageerd verhaal, daar zijn producenten sowieso bang voor, omdat ze denken dat er geen publiek op af komt."
Pride vertelt het waargebeurde verhaal van een groep jonge homo’s en lesbiennes die besluiten de stakende arbeiders te gaan steunen tijdens de roemruchte mijnwerkersstaking van midden jaren tachtig. Wat hen vooral bindt zijn gemeenschappelijke vijanden: premier Margaret Thatcher en de vooringenomen boulevardpers. De groep verzamelt meer geld dan iedere andere donateursgroep. Als blijkt dat de vakbond niets met de homoactivisten te maken wil te hebben, besluiten ze het geld zelf naar Wales te brengen. In een oud VW-busje vertrekt de groep LGSM – Lesbians and Gays Support the Miners – naar het platteland, waar de homofobie welig tiert. Wat volgt is een clash of cultures waarin beide groepen moeten leren hun angsten en vooroordelen opzij te zetten.
Waar heeft u het verhaal van de actiegroep LGSM voor het eerst gehoord?
Beresford: „In de jaren negentig, tijdens een ruzie met mijn toenmalige vriend. We waren een jaar of 21 en hij was zeer politiek geëngageerd. Het was tijdens de tweede mijnwerkersstaking en ik zag niet in waarom ik de mijnwerkers zou moeten steunen, zij steunden mij toch ook niet? Maar mijn vriend zei: ‘Well, you suck! Het zit namelijk zo’. Toen vertelde hij me dit verhaal. Ik was er ondersteboven van.”
....
Zum Original