شعر «نرو مطیعانه در آن خواب خوش» (Do Not Go Gentle into that Good Night) اثر دیلن تامس (Dylan Thomas)، شاعر ولزی قرن بیستمی را با فیلم دیوانه وار زیبای اینتراستلار (Interstellar) کریستوفر نولان (Christopher Nolan) به یاد می آوریم. این همان شعری ست که کاراکترهای فیلم در چند جا قسمت هایی از آن را می خوانند. فیلم Interstellar فیلمی حماسی ست، این شعر هم شعری حماسی است، و در قالب شعری ویلانل (Villanelle) نوشته شده. نوشتن شعر در این قالب کار دشواری ست. این قالب شعری علاوه بر محدود شدن با وزن شعری خاص خودش، تنها دارای دو قافیه است.

Interstellar by Christopher Nolan

دیلن تامس این شعر را برای پدر بیمارش نوشته و در آن از او می خواهد مرگ را به راحتی و مطیعانه نپذیرد. تکرار مصراع های معروف این شعر، وزن آن، و کلمات محکمی که دیلن تامس استفاده کرده به «نرو مطیعانه در آن خواب خوش» حالتی شور انگیز و حماسی داده.

در ترجمه ی این شعر تا حدودی وزن آن در کنار حس و حال، و معنا و مفهوم زیبای آن حفظ شده، اما تلاش مستقیمی در استفاده از کلمات مقفا و یک پارچگی وزن نکرده ام.

در ادامه ترجمه ی من از این شعر، و سپس متن اصلی انگلیسی آن را بخوانید. در پایان تعدادی دکلمه هم افزوده ام.

شعر «نرو مطیعانه در آن خواب خوش» اثر دیلن تامس
 

نرو مطیعانه در آن خواب خوش،

پیری باید بدرخشد و آتش بیافروزد در پایان روز؛

بخروش، بخروش بر مرگ نور.

 

مردمان فکور گرچه می دانند در پایان تاریکی محتوم است،

اما چون کلامشان آذرخشی نیافروخته

نمی روند مطیعانه در آن خواب خوش.

 

مردمان خوب که در فرود آخرین موج فریاد برمی آورند

چه زیبا تلاش خُردشان در خلیجی سبز به رقص می توانست آید

می خروشند، می خروشند بر مرگ نور.

 

مردمان پرشور که در پرواز خورشید را آواز می خواندند

و چه دیر می فهمند که غروبش را در حال نوحه بودند

نمی روند مطیعانه در آن خواب خوش.

 

مردمان بزرگ، لب گور، که می بینند در آفتابِ کورکنان

که چشمان کور هم می تواند بدرخشد شادمانه و چون شهاب

می خروشند، می خروشند بر مرگ نور.

 

و تو، پدرم، بر فراز آن ارتفاع اندوهناک

نفرین یا دعایم کن با اشک های خشمگین ات، التماس دارم.

نرو مطیعانه در آن خواب خوش؛

بخروش، بخروش بر مرگ نور.

 

Photo by Lois Greenfield
"Do Not Go Gentle into that Good Night" by Dylan Thomas
 

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

 
دکلمه های شعر «نرو مطیعانه در آن خواب خوش»

به دو دکلمه از این شعر، نخست با صدای آنتونی هاپکینز (Anthony Hopkins)، بازیگر مشهور سینما، همراه با صحنه هایی از فیلم اینتراستلار، و موسیقی ویران کننده ی متن این فیلم، و سپس با صدای خود دیلن تامس و تصاویری از او گوش کنید.

تصویر همراه متن از Lois Greenfield

Read the full article